گاه از این تنهایی مخدوش شده دلگیر میشوم
نور صفحه های کوچک روشن مایل به آبی در شب
که خواب را میرباید گاها
و گهگاه خلوتمان را بهم میزند
آدم نمیداند
دوستش داشته باشد یا از آن بیزار
اسمش را میگذارند دهکده جهانی
اسمش را میگذارم
غریبه بی سر و پا
همان که هست،
در هر کوچه،
از هر قشر،
در هر کشور.
هر آدمی میخواهد بگوید مرا ببین
و گاهی خوشحال میشوم
که علاوه بر دوستانم که شاید به علت رودربایستی یا علاقه مرا دنبال میکنند
رفتگر چند محل آنطرفتر هم میتواند همین حالا پشت صفحه معجزه آسای کوچکش این کلمات را بخواند
و دیگر کلمات را اینجا رها کردن بیشتر از هر وقتی به کهکشانی بی پایانی میماند
هر چیزی میتواند اتفاق بیفتد
هر اتفاقی که سالهاست نیفتاده
امشب میتواند
فردای امروز
و بی نهایت های بعد از آن.
من فردا میتوانم دیگر نباشم
و این نوشته با تو سخن میگوید که آن را میخوانی
و گوشه ی کوچک بی نهایتی از دنیای من میشوی
بیا انگار کن
نامه های غیر کاغذی که در حفره بینهایتی رها میشود
زندگی و نوشتن من قصه اش همین است شاید.
چشم هایی که از داخل حفره بینهایت به من مینگرند
و هزار آدم که فکر میکنند دیوانه ام.
من سالهاست که ساکت تر از هر کسی شاید
یادداشتهای بی وقفه به بینهایت میپراکنم.
من هم مانند هر آدمی این روزها
رویای جاودانگی در سر دارم
رویای کوچک بی آزاری که جز آنکه کلمات را از حوصله خارج کند
گوش هیچ کسی را بی قرض نمیخراشد.
تنها رها میشود
و تجربه بودنش را در میان میگذرد
قبل تر ها از کودکی و نوجوانی تا به امروز که بزرگسالی را تجربه میکند
این فوق العاده نیست؟
تو هم مانند هر ستاره ای میدرخشی
و سالها بعد شاید نوری که ساطع میشود
بعد از آنکه خاموش ماندی
راه کسی را روشن کند.
پ.ن: برایت دست تکان میدهم
در تاریکی هیچکس ما را قضاوت نخواهد کرد
اگر هیولایی باشیم یا قدیسی.
هیچ کس نخواهد دانست.
کلمات ,شاید ,کوچک منبع
درباره این سایت